Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και διαβάζοντας ένα άρθρο για τα περασμένα Χριστούγεννα ένιωσα και εγώ σαν να με επισκέφτηκε "το πνεύμα των Χριστουγέννων του παρελθόντος" που λέει και ο Charles Dickens στο αγαπημένο "A Christmas Carol".
Οι μνήμες μου για να λέμε την αλήθεια είναι αποσπασματικές από διάφορες γιορτές Χριστουγέννων. Είναι φυσικά δεδομένο ότι δεν θυμάμαι τίποτα από τα πρώτα χρόνια, όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό σε ορισμένους και κυρίως στη μαμά μου που πολλές φορές ξεκινάει τη φράση της λέγοντας "δεν θυμάσαι τότε που ήσουν πέντε χρονών" και στη συνέχεια περιγράφει μια γλαφυρή ιστορία.
Τι θυμάμαι λοιπόν. Θυμάμαι που κάθε χρόνο στολίζαμε το δέντρο και περίμενα πώς και πώς να μου πάρουν δώρα και να τα βάλουν κάτω από το δέντρο. Θυμάμαι τους γονείς μου να προσπαθούν να με ξεγελάσουν, κάνοντας απεγνωσμένες προσπάθειες να με πείσουν ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης (ποτέ δεν το πίστεψα), κρύβοντας το δώρο κάτω από τον μπουφέ όπου πάντα το έβρισκα αλλά πάντα έκανα την έκπληκτη όταν μου το έδιναν.
Μεγαλώνοντας το δέντρο στολίζαμε ο αδερφός μου και εγώ. Πάντα με Χριστουγεννιάτικη μουσική να παίζει και πάντα με τον αδερφό μου να παλεύει να βάλει το αστέρι στην κορυφή. Μέχρι να ψηλώσει και να καταφέρει να το βάλει μόνος του, ή έστω με τη βοήθεια μιας καρέκλας κάθε χρόνο έκανα άρση βαρών! Η αλήθεια είναι ότι το δέντρο το έστηνε η μαμά μας και εμείς βάζαμε τα στολίδια, τη χαβαλέδικη δουλειά δηλαδή.
Θυμάμαι ακόμη και αναπολώ είναι η αλήθεια τους Καλικάντζαρους οι οποίοι στην Επανομή είθισται να έρχονται ανήμερα των Χριστουγέννων ή τη δεύτερη μέρα και να πετάνε διάφορα φαγώσιμα στα παιδιά (σοκολάτες, καραμέλες, φρούτα, καρύδια). Μια χρονιά μάλιστα ο Καλικάντζαρος και εν προκειμένω η γιαγιά μου, που είχε βάλει και μια μαύρη μαντήλα, έστειλε και ένα μανταρίνι στο κεφάλι μου. Δυστυχώς έλειψε και αυτό το έθιμο με τον καιρό...
Ανήμερα Χριστουγέννων (και τις επόμενες μέρες) περίμενα τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κάνω Χριστούγεννα χωρίς να δω τη Μαίρη Πόππινς ή μια από τις παραλλαγές της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας", Η αλήθεια είναι ότι έχω ήδη κατεβάσει αυτά τα δύο έργα και θα τα δω αύριο το πρωί και το απόγευμα, τρώγοντας μελομακάρονα.
Μιλώντας για γλυκά δεν μπορώ να μην μνημονεύσω τους θεϊκούς κουραμπιέδες της θείας Σόφης. Συνήθως ο αδερφός του μπαμπά μου μας έκανε τραπέζι ανήμερα των Χριστουγέννων (ή τη δεύτερη μέρα μιας και στην Επανομή όλοι γιορτάζουν δεύτερη μέρα για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι τώρα αλλά όταν μου τον είχαν εξηγήσει μου είχε φανεί λογικός). Στο τραπέζι λοιπόν δεκάδες τα φαγητά διότι η θεία Σόφη πλην των γλυκών φημίζεται και για τη μαγειρική της, όμως εγώ το "σκασμένο" πάντα έτρωγα λίγο φαΐ για να μείνει χώρος για τους κουραμπιέδες.
Θυμάμαι τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς όταν βγαίναμε για τα κάλαντα. Με τη Νιόβη συνήθως. Χοντρά ντυμένες με ένα πουγκάκι η κάθε μία (το δικό μου ήταν κόκκινο). Ξεκινούσαμε πρωί και γυρνούσαμε όλη την Επανομή. Βγάζαμε καλό χαρτζιλίκι. Μια χρονιά θυμάμαι σε ένα σπίτι μας έδωσαν ένα πεντοχίλιαρο (προφανώς κατά λάθος). Τι χαρά είχαμε! Ακόμη και τα γλυκά που μας κερνούσαν τα χαιρόμασταν.
Όταν σταμάτησαν τα κάλαντα προπαραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαινα με τον αδερφό μου για ψώνια. Δωράκια για όλους και μετά φαγητό με τον μικρό για να γιορτάσουμε τις τελευταίες μέρες του χρόνου. Ήταν η περίοδος που είχε καθιερωθεί και το ρεβεγιόν με αγαπημένη παρέα. Μαζευόμασταν τέσσερις οικογένειες κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι. Τρώγαμε, πίναμε, ανταλλάσσαμε δώρα και περνούσαμε καλά!
Θυμάμαι έντονα και τα τηλεοπτικά ρεβεγιόν (π.χ. Απαράδεκτοι). Μια χρονιά μάλιστα, αρχές του '90, η μαμά μου ξεχάστηκε πλένοντας πιάτα και άλλαξε χρόνο με μια πετσέτα στο χέρι. Και άλλη μια χρονιά έβαψε μόνη το μαλλί της και της βγήκε βυσσινί. Σαν μπάλα Χριστουγεννιάτικη.
Αυτά μου έδειξε λοιπόν το "πνεύμα των Χριστουγέννων που πέρασαν". Το δεύτερο πνεύμα, των φετινών Χριστουγέννων μου δείχνει και πάλι όμορφες στιγμές. Με διαφορετική νότα αλλά εξίσου μοναδικές. Και ας ελπίσουμε το δικό μου "πνεύμα των Χριστουγέννων που θα έρθουν" όταν με επισκεφτεί να μου πει ότι "τα καλύτερα έρχονται".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου