Αλλάζει ο χρόνος

Μόνο εύκολο δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το χρόνο που σε λίγες ώρες φεύγει. Αλλά επειδή είμαι μαθημένη τελικά στα δύσκολο μπορώ να τον χαρακτηρίσω όμορφο, με πολλές εικόνες, γνώσεις, γεύσεις και άλλα. 

Και επειδή μέρες τώρα βλέπω αναρτήσεις με τα καλύτερα του 2012 αποφάσισα να κάνω και εγώ το ίδιο μέσα από αυτό το post. 

Βιβλία

Γενικώς διαβάζω πολύ. Και αν μου αρέσει το βιβλίο μπορώ να το "ξεκοκκαλίσω" μέσα σε λίγες μέρες. Φέτος διάβασα πολύ σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία. Ξεχώρισα τα βιβλία της Camilla Lackberg "Οικογενειακά Μυστικά" και "Σε ζωντανή μετάδοση" και το Jo Nesbo "Κυνηγός κεφαλών". Ευχάριστα με εξέπληξε και η "Υπόθεση Φραντσάιζ" της Τζοτζεφίν Τέι, ένα καλογραμμένο αστυνομικό - δικαστικό μυθιστόρημα με εξαιρετική πλοκή. Νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί και το Παζάρι Βιβλίου που διοργάνωσαν οι εκδότες της Β. Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη, από όπου μπορούσες να αγοράσεις πολύ φθηνά βιβλία και οι βιβλιόφιλοι ελπίζουμε να έχει συνέχεια. 

Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα τα βιβλία που επιλέγω δεν είναι ενδιαφέροντα. Ωραίος τίτλος, καλή περίληψη αλλά το περιεχόμενο δεν λέει τίποτα. 

Εδώ οφείλω να μνημονεύσω και τη δημοτική βιβλιοθήκη στα Ν. Μουδανιά από όπου δανείζομαι 4 με 6 βιβλία το μήνα!

Θέατρο

Δυστυχώς λόγω ωραρίου στη δουλειά δεν είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω όλες τις παραστάσεις που ήθελα. Το καλοκαίρι όμως που τα θέατρα πάνε επαρχία είδα και μου άρεσε η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" με το Στέλιο Μάινα και την Καριοφυλλιά Καραμπέτη ως Αγαμέμνονα και Κλυταιμνήστρα και την Ιωάννα Παππά ως Ιφιγένεια (εντάξει για την Παππά δεν τρελαίνομαι αλλά ανταποκρίθηκε στο ρόλο). Από τα πιο σύγχρονα θέατρα ξεχώρισα την "Κωμωδία του Τυχαίου Θάνατου ενός Αναρχικού" με το Σπύρο Παπαδόπουλου. Απίστευτη κωμωδία με σύγχρονα μηνύματα. 

Κινηματογράφος

Θα ξεκινήσω σχολιάζοντας ότι ευτυχώς οι κινηματογράφοι αποφάσισαν να μειώσουν το εισιτήριο και να κάνουν προσφορές. Καιρός ήταν. Από τα φετινά έργα ξεχώρισα τη "Σιδηρά Κυρία" με τη Μέριλ Στριπ, σε ένα ρόλο που έκανε να της ταιριάζει "γάντι". Πολύ γλυκό το "Από τη Ρώμη με αγάπη" του Γούντι Άλεν με μοναδική φωτογραφία και εικόνες που μένουν. Αξιώθηκα και είδα τη "Μελωδία της Ευτυχίας", την παλιά ταινία με την Τζούλι Άντριους, μια ταινία που άφησε εποχή. Από τις πιο light ταινίες έκλεψε τις εντυπώσεις το "Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία" με τους Γάλλους να κάνουν επιτέλους τους Βρετανούς να μιλάνε γαλλικά και η τελευταία ταινία του Spiderman με νέο πρωταγωνιστή και διαφορετική ιστορία από αυτή που ξέραμε αλλά ως fun του Spiderman από μικρή την απόλαυσα. Είδα και τον τελευταίο Batman αλλά νομίζω ότι πρέπει να δω επιτέλους όλα τα έργα για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. 

Σειρές

Όλες οι τούρκικες. Εντάξει πλάκα κάνω. Επειδή λοιπόν δεν σκοπεύω να δω τούρκικα και επειδή οτιδήποτε άλλο εκεί που ξεκινάει στα κανάλια σταματάει για άγνωστη αιτία, "κατεβάζω" σειρές από το Internet και τις βλέπω χωρίς διαφημίσεις ότι ώρα θελήσω. Μακράν η καλύτερη κατ' εμέ είναι το Mentalist. Πολύ έξυπνη σειρά με ιδιαίτερη πλοκή. Είδα το CSI Las Vegas και ξεκίνησα το CSI Maimi με το πρώτο προς το παρόν να κερδίζει έδαφος και από τους χαρακτήρες να ξεχωρίζει αυτός του Gil Grissom (όσοι το έχετε δει θα καταλάβετε). 

Ταξίδια

Όπως μου λένε "δεν κάθομαι στα αυγά μου". Όχι λοιπόν δεν κάθομαι. Τα ταξίδια μου δίνουν μια ιδιαίτερη χαρά. Τη χαρά της ανακάλυψης. Φέτος λοιπόν ο χρόνος ξεκίνησε με ένα ταξίδι - αστραπή στο Μιλάνο για ψώνια από ένα παζάρι το οποίο γίνεται κάθε Σάββατο και στο οποίο οι οίκοι και τα καταστήματα του Μιλάνου πουλάνε σε πολύ χαμηλές τιμές ρούχα περσινής και προπέρσινης μόδας (αυτά δλδ που στην Ελλάδα θα έρθουν του χρόνου). 

Μέσα στο χειμώνα πήγα και στα 3-5 Πηγάδια, στο χιονοδρομικό και ξαναπήγα πριν λίγες μέρες σε συνδυασμό με το δάσος των Χριστουγέννων στη Νάουσα. Αν και δεν κάνω σκι το συγκεκριμένο χιονοδρομικό μου άρεσε. Προσιτό με προσιτές τιμές καμία σχέση με το Καϊμακτσαλάν που μόνο η λέξη "καγκούρικο" θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει. Πήγα και στο Ελατοχώρι στο χιονοδρομικό, χθες. Εξίσου ωραίο με φανταστική χιονισμένη διαδρομή. 

Το καλοκαίρι βρέθηκα στη Βουδαπέστη για δεύτερη φορά. Μαγική πόλη. Τέλειες εικόνες και ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα που με βασανίζει. Ποια είναι πιο όμορφη πόλη; Το Παρίσι ή η Βουδαπέστη. Βέβαια λόγω δουλειάς δεν έλειψαν και τα free ταξίδια. Το Μάρτιο πήγαμε στο Βουκουρέστι για να καλύψουμε με το Δημήτρη τη συμμετοχή του Επιμελητηρίου στην Έκθεση Τουρισμού. Πιθανώς αν δεν ήταν αυτή η Έκθεση δεν θα επέλεγα να επισκεφτώ το Βουκουρέστι, στο οποίο είναι ακόμη και τώρα εμφανή τα σημάδια του κομμουνισμού. 

Αρχές του φθινοπώρου χάρη σε ένα συνέδριο πήγα στην Αυστρία. Ξεκίνησα από την κοιλάδα Bad Gastein και μετά με το Δημήτρη μείναμε και στο Σάλτσμπουργκ, από όπου είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε και τις λίμνες. Παραμυθένια. Καταπράσινες διαδρομές, γαλάζια νερά, δεν το περίμενα η φύση να δένει τόσο αρμονικά με την ανθρώπινη δραστηριότητα. Τέλος και πάλι μέσα στο φθινόπωρο, πάλι λόγω συνεδρίου πήγα στην Κύπρο. Εκεί με εντυπωσίασε η ζέστη. Όταν στην Ελλάδα βγάζουμε τα χειμωνιάτικα οι Κύπριοι ανάβουν ακόμα κλιματιστικό. Με στεναχώρησε η διχοτόμηση και αναρωτήθηκα αν οι Κύπριοι έχουν ξεπεράσει το θέαμα της πράσινης γραμμής ή αν τους πληγώνει ακόμη. 

Κατά τα άλλα μέσα στο 2012 είχα τη χαρά να παρευρεθώ στους γάμους πολύ καλών φίλων. Της Στέλλας και του Ανδρέα και του Αντώνη και της Σούλας. Μοναδικοί και οι δύο. Στον πρώτο, που έγινε το Μάιο, πνιγήκαμε στη βροχή και στο δεύτερο που έγινε τον Ιούλιο, ψηθήκαμε λόγω καύσωνα. Ένα είναι δεδομένο ότι θα τους θυμόμαστε για πάντα!!!

Μέσα στο 2012 γεννήθηκε και η αδερφούλα του βαφτισιμιού μας. Η μικρή μας Ελενίτσα, η οποία ελπίζω να γίνει πιο ήσυχη από το βαφτισιμιό!

Και βέβαια σήμερα, τελευταία μέρα του έτους μου ανακοινώθηκε η απόλυση μου από το κανάλι. Επειδή βέβαια έχω συνηθίσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο πιστεύω ότι έτσι μαζί με το 2012 τελειώνει κάτι που πλέον δεν με γέμιζε για να ξεκινήσει κάτι άλλο καλύτερο.

Καλή χρονιά σε όλους!!!

Christmas Carol

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και διαβάζοντας ένα άρθρο για τα περασμένα Χριστούγεννα ένιωσα και εγώ σαν να με επισκέφτηκε "το πνεύμα των Χριστουγέννων του παρελθόντος" που λέει και ο Charles Dickens στο αγαπημένο "A Christmas Carol". 

Οι μνήμες μου για να λέμε την αλήθεια είναι αποσπασματικές από διάφορες γιορτές Χριστουγέννων. Είναι φυσικά δεδομένο ότι δεν θυμάμαι τίποτα από τα πρώτα χρόνια, όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό σε ορισμένους και κυρίως στη μαμά μου που πολλές φορές ξεκινάει τη φράση της λέγοντας "δεν θυμάσαι τότε που ήσουν πέντε χρονών" και στη συνέχεια περιγράφει μια γλαφυρή ιστορία. 

Τι θυμάμαι λοιπόν. Θυμάμαι που κάθε χρόνο στολίζαμε το δέντρο και περίμενα πώς και πώς να μου πάρουν δώρα και να τα βάλουν κάτω από το δέντρο. Θυμάμαι τους γονείς μου να προσπαθούν να με ξεγελάσουν, κάνοντας απεγνωσμένες προσπάθειες να με πείσουν ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης (ποτέ δεν το πίστεψα), κρύβοντας το δώρο κάτω από τον μπουφέ όπου πάντα το έβρισκα αλλά πάντα έκανα την έκπληκτη όταν μου το έδιναν. 

Μεγαλώνοντας το δέντρο στολίζαμε ο αδερφός μου και εγώ. Πάντα με Χριστουγεννιάτικη μουσική να παίζει και πάντα με τον αδερφό μου να παλεύει να βάλει το αστέρι στην κορυφή. Μέχρι να ψηλώσει και να καταφέρει να το βάλει μόνος του, ή έστω με τη βοήθεια μιας καρέκλας κάθε χρόνο έκανα άρση βαρών! Η αλήθεια είναι ότι το δέντρο το έστηνε η μαμά μας και εμείς βάζαμε τα στολίδια, τη χαβαλέδικη δουλειά δηλαδή. 

Θυμάμαι ακόμη και αναπολώ είναι η αλήθεια τους Καλικάντζαρους οι οποίοι στην Επανομή είθισται να έρχονται ανήμερα των Χριστουγέννων ή τη δεύτερη μέρα και να πετάνε διάφορα φαγώσιμα στα παιδιά (σοκολάτες, καραμέλες, φρούτα, καρύδια). Μια χρονιά μάλιστα ο Καλικάντζαρος και εν προκειμένω η γιαγιά μου, που είχε βάλει και μια μαύρη μαντήλα, έστειλε και ένα μανταρίνι στο κεφάλι μου. Δυστυχώς έλειψε και αυτό το έθιμο με τον καιρό...

Ανήμερα Χριστουγέννων (και τις επόμενες μέρες)  περίμενα τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κάνω Χριστούγεννα χωρίς να δω τη Μαίρη Πόππινς ή μια από τις παραλλαγές της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας", Η αλήθεια είναι ότι έχω ήδη κατεβάσει αυτά τα δύο έργα και θα τα δω αύριο το πρωί και το απόγευμα, τρώγοντας μελομακάρονα. 

Μιλώντας για γλυκά δεν μπορώ να μην μνημονεύσω τους θεϊκούς κουραμπιέδες της θείας Σόφης. Συνήθως ο αδερφός του μπαμπά μου μας έκανε τραπέζι ανήμερα των Χριστουγέννων (ή τη δεύτερη μέρα μιας και στην Επανομή όλοι γιορτάζουν δεύτερη μέρα για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι τώρα αλλά όταν μου τον είχαν εξηγήσει μου είχε φανεί λογικός). Στο τραπέζι λοιπόν δεκάδες τα φαγητά διότι η θεία Σόφη πλην των γλυκών φημίζεται και για τη μαγειρική της, όμως εγώ το "σκασμένο" πάντα έτρωγα λίγο φαΐ για να μείνει χώρος για τους κουραμπιέδες. 

Θυμάμαι τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς όταν βγαίναμε για τα κάλαντα. Με τη Νιόβη συνήθως. Χοντρά ντυμένες με ένα πουγκάκι η κάθε μία (το δικό μου ήταν κόκκινο). Ξεκινούσαμε πρωί και γυρνούσαμε όλη την Επανομή. Βγάζαμε καλό χαρτζιλίκι. Μια χρονιά θυμάμαι σε ένα σπίτι μας έδωσαν ένα πεντοχίλιαρο (προφανώς κατά λάθος). Τι χαρά είχαμε! Ακόμη και τα γλυκά που μας κερνούσαν τα χαιρόμασταν. 

Όταν σταμάτησαν τα κάλαντα προπαραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαινα με τον αδερφό μου για ψώνια. Δωράκια για όλους και μετά φαγητό με τον μικρό για να γιορτάσουμε τις τελευταίες μέρες του χρόνου. Ήταν η περίοδος που είχε καθιερωθεί και το ρεβεγιόν με αγαπημένη παρέα. Μαζευόμασταν τέσσερις οικογένειες κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι. Τρώγαμε, πίναμε, ανταλλάσσαμε δώρα και περνούσαμε καλά!

Θυμάμαι έντονα και τα τηλεοπτικά ρεβεγιόν (π.χ. Απαράδεκτοι). Μια χρονιά μάλιστα, αρχές του '90, η μαμά μου ξεχάστηκε πλένοντας πιάτα και άλλαξε χρόνο με μια πετσέτα στο χέρι. Και άλλη μια χρονιά έβαψε μόνη το μαλλί της και της βγήκε βυσσινί. Σαν μπάλα Χριστουγεννιάτικη. 

Αυτά μου έδειξε λοιπόν το "πνεύμα των Χριστουγέννων που πέρασαν". Το δεύτερο πνεύμα, των φετινών Χριστουγέννων μου δείχνει και πάλι όμορφες στιγμές. Με διαφορετική νότα αλλά εξίσου μοναδικές. Και ας ελπίσουμε το δικό μου "πνεύμα των Χριστουγέννων που θα έρθουν" όταν με επισκεφτεί να μου πει ότι "τα καλύτερα έρχονται". 

Αξιοπρέπεια

Σήμερα για πρώτη φορά συνάντησα έναν άστεγο. Και δεν εννοώ ότι τον είδα στο δρόμο ή σε παγκάκι (δυστυχώς αυτό έχει γίνει πλέον καθημερινή εικόνα). Τον συνάντησα στα γραφεία των Γιατρών του Κόσμου στη Χαλκιδική. Μιλήσαμε, είπαμε ο ένας στον άλλον τα προβλήματα του και μόνο τότε μπόρεσα να αντιληφθώ ότι εγώ δεν έχω πραγματικά προβλήματα, γιατί πάνω από όλα έχω ένα σπίτι να μείνω. Και γιατί σε περίπτωση που δεν μπορώ πλέον να πληρώνω το ενοίκιο, για οποιονδήποτε λόγο, έχω μια οικογένεια που με περιμένει έτοιμη να με συνδράμει σε κάθε δυσκολία. 

Αυτός ο άνθρωπός όμως πρακτικά δεν έχει τίποτα. Και αυτά τα λίγα που έχει τα εκτιμάει όσο κανείς ποτέ από εμάς δεν εκτίμησε αυτά που απλόχερα ή έστω πιο δύσκολα του δόθηκαν. Μένει σε ένα αυτοκίνητο και είναι ευχαριστημένος που πλέον δεν είναι αναγκασμένος να κοιμάται σε παγκάκια. Υπάρχουν άνθρωποι που καθημερινά του προσφέρουν φαγητό και για το λόγο αυτό αρνήθηκε να πάρει τα τρόφιμα που του έδιναν τα μέλη των Γιατρών του Κόσμου, θεωρώντας ότι άλλοι άνθρωποι θα τα έχουν περισσότερο ανάγκη από αυτόν. 

Του έδωσα ένα σαπούνι για να κάνει μπάνιο και να ξυριστεί και μου είπε 1000 ευχαριστώ, τη στιγμή που μπορεί να δίνεις τα πάντα για να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου και να μην το εκτιμήσει ποτέ κανένας. 

Και ας μην αρχίσουμε τις ρατσιστικές ερωτήσεις τύπου "τι εθνικότητας είναι;", "γιατί δεν έμεινε στη χώρα του;" κ.α. Έλληνας είναι με καταγωγή από τη Β. Ελλάδα που, όπως είπε και ο ίδιος, η μοίρα τα έφερε ανάποδα και τον άφησε στο δρόμο. 

Να σημειώσω ότι τα μέλη των Γιατρών του Κόσμου του έχουν προτείνει να μένει στα γραφεία τους, που αν και δεν έχουν ρεύμα (μιας και κανένας από τους κατά τα άλλα φιλάνθρωπος της Χαλκιδικής δεν σκέφτηκε να ενδιαφερθεί για τις ανάγκες της Οργάνωσης) τουλάχιστον είναι καλύτερα από ένα αμάξι ή τον δρόμο. Ο ίδιος μάλιστα φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι αν μείνει εκεί από νωρίς το πρωί θα φεύγει για να μην εμποδίζει το έργο των Γιατρών του Κόσμου. 

Εγώ αυτό το λέω αξιοπρέπεια και ευγένεια ψυχής και αυτός ο κύριος που γνώρισα σήμερα είναι ΚΥΡΙΟΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία και βάζει κάτω πολλούς άλλους, κύριους κατ' ευφημισμό που κατέστρεψαν τη χώρα. 

Συγκλονιστική είναι και η έρευνα της ΜΚΟ "Κλίμακα" για το προφίλ των νεοάστεγων εδώ

Στα σκουπίδια η παιδεία μας

Τις τελευταίες εβδομάδες (ίσως και νωρίτερα) διαβάζω, βλέπω και αγανακτώ. Λόφοι τα σκουπίδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σε ένα ίδρυμα που τότε, στα καλά χρονιά, είχε αναδειχτεί το καλύτερο Πανεπιστήμιο των Βαλκανίων. Φέτος πιθανώς θα διεκδικήσει το βραβείο για το πιο βρώμικο Πανεπιστήμιο του κόσμου. 

Γιατί παράγινε το κακό; Επειδή όλοι έχουν δίκαιο. Και οι εργολαβικοί που φωνάζουν για τις δουλειές τους και τα χρήματα τους και οι φοιτητές που δεν θέλουν να πηγαίνουν σε επικίνδυνες για την υγεία τους σχολές και η Πρυτανεία που δεν (;) έχει χρήματα. Όλοι έχουν δίκαιο. Και δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν. Όπως όλοι μας. Αλλά όχι εις βάρος της υγείας των παιδιών και τελικά όλης της πόλης. 

Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στην Ελλάδα του 2012, που πολλά χρόνια πριν (αλλά δυστυχώς μόνο τότε) έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο αφήνουμε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα να θυμίζει χωματερή. Αυτή είναι η εικόνα της Παιδείας μας; Αυτή είναι η εικόνα του πολιτισμού μας, που τόσο κομπάζουμε για αυτόν; 

Δεν μπορώ να διανοηθώ επίσης ότι ενώ υπάρχουν φοιτητές που αψηφούν τον κίνδυνο των μολύνσεων και βοηθάνε να καθαριστούν εν μέρει οι σχολές βγαίνουν διάφοροι κομματικοί (εν προκειμένω του ΚΚΕ) και μιλάνε για απεργοσπάστες και μαϊμού - εθελοντές. Σας διαβεβαιώ ότι μόνο μαϊμού δεν ήταν. Φοιτητές ήταν που το πνευματικό τους επίπεδο είναι πολύ, τελικά, για τα ελληνικά δεδομένα. Παιδιά που έχουν μάθει να ζουν με αξιοπρέπεια. Που όπως μας λένε "δεν μπορούμε να αφήσουμε το σπίτι μας βρώμικο". 

Εχθές μπήκαν τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ για να λήξουν την κατάληψη των εργολαβικών. Από στιγμή σε στιγμή περιμένω τα πρώτα δάκρυα για το "καταπατημένο" πανεπιστημιακό άσυλο. Μόνο που το άσυλο, όπως πολύ σωστά επεσήμανε η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ σε συνέντευξη της είναι πνευματικό. Είναι για να μεταδίδονται ελεύθερα οι ιδέες και οι σκέψεις. Και όχι για να μεταδίδονται μολυσματικές ασθένειες. 

Ό,τι λάμπει

Ένας μήνας έμεινε για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Την πιο χαρούμενη εποχή του χρόνου, όπως την είχαμε συνηθίσει από τα παιδικά μας χρόνια. 

Τα καταστήματα και οι πόλεις ετοιμάζονται. Φοράνε τα γιορτινά τους, στολίζονται, όχι τόσο για να υποδεχτούν το πνεύμα των γιορτών αλλά για να προσπαθήσουν να αλλάξουν την ψυχολογία μας, που δυστυχώς έχει πέσει στα τάρταρα. 

Στα Ν. Μουδανιά ο εμπορικός σύλλογος ζήτησε από το δήμο να στολίσει την πόλη για να αλλάξει το κλίμα. Στήθηκαν τα στολίδια, τα οποία ακόμη δεν άναψαν (μην πληρώνουμε από τώρα τη ΔΕΗ), ορισμένα σπίτια στολίστηκαν, το κλίμα όμως δεν βλέπω να αλλάζει. Και πώς να αλλάξει. Όταν το 25% του ενεργού πληθυσμού είναι άνεργο, οπότε τα Χριστούγεννα μάλλον μελαγχολία θα τους φέρουν, και όταν δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι ξέρουν ότι το φετινό δώρο είναι το τελευταίο μάλλον και σε αυτούς μελαγχολία θα φέρουν οι γιορτές και όχι χαρά και διάθεση για προσφορά. Ακόμη και σε αυτούς που δουλεύουν, όπως εμείς, όταν κάνουν να σε πληρώσουν 2 και 3 μήνες και ξέρεις ότι μες στα Χριστούγεννα θα πάρεις μόνο το δώρο και, όπως κάθε χρόνο αυτό θα είναι να καλύψει τις μηνιαίες ανάγκες, τότε και φέτος αποχαιρετάμε τα ψώνια. 

Ή ακόμη και στη Θεσσαλονίκη. Με ποια διάθεση να κατέβεις στο κέντρο όταν στα πεζοδρόμια βρίσκονται  λόφοι σκουπιδιών, που μυρίζουν και που εγκυμονούν κινδύνους για την υγείας μας. Τι θα κάνουμε; Θα τους πασπαλίσουμε με Χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη για να αλλάξουν όψη; 

Δυστυχώς τα Χριστούγεννα με τη μορφή που τα ξέραμε μέχρι σήμερα χάθηκαν. Δύσκολα θα δούμε ουρές στα μαγαζιά και κόσμο να ψωνίζει με διάθεση. Όπως και πέρσι, όλοι θα μετράνε και το τελευταίο ευρώ και θα περιοριστούν στα απολύτως απαραίτητα, αναπολώντας με νοσταλγία το παρελθόν και τις ημέρες των πλούσιων ρεβεγιόν. 

Που ήταν αταξίδευτο

Μετά από πολλά χρόνια χθες ήρθε ξανά στο νου μου το παλιό παιδικό τραγουδάκι "Ήταν ένα μικρό καράβι". Πώς έγινε αυτό; Ήμουν με μια φίλη για καφέ και η συζήτηση πήγε στους ανθρώπους που δεν έχουν ενδιαφέροντα, που δεν βλέπουν τίποτα άλλο από τον μικρόκοσμό τους και που δεν "καίγονται" να γνωρίζουν κάτι νέο, είτε μέσα από ταξίδια είτε μέσα από βιβλία είτε μέσα από τις τέχνες, είτε, είτε...

Η φίλη λοιπόν θυμήθηκε πως, χρόνια πριν, όταν ήταν τριών ή τεσσάρων χρονών και τραγουδούσε το "Ήταν ένα μικρό καράβι" ρώτησε τη γιαγιά της, η οποία σημειωτέον ήταν δασκάλα και από τις λίγες μορφωμένες γυναίκες της εποχής της, τι σημαίνει "αταξίδευτο". Η γιαγιά απάντησε "αμόρφωτο". Και είχε απόλυτο δίκαιο. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά "αταξίδευτο". Θυμηθείτε το τραγουδάκι και κάντε παραλληλισμούς με το σήμερα. Με αυτά που βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας, στις δουλειές μας, στην προσωπική μας ζωή ακόμα και στην ίδια τη χώρα. 

Όταν είσαι "ένα μικρό καράβι" που δεν έχεις κάνει και πολλά στη ζωή σου είναι φυσικό όταν ξεκινάς "ένα μακρύ ταξίδι μέσα εις τη Μεσόγειο" σε πολύ λίγο χρόνο να "τελειώσουν όλες οι τροφές". Και τότε φυσικά πρέπει να δούμε "ποιος θα φαγωθεί", με ότι συνεπάγεται αυτό για τις σχέσεις και το χαρακτήρα μας.

Τι μου είπε ο Ιρλανδός

Το καλό του να παρακολουθείς πανευρωπαϊκά συνέδρια είναι ότι συναντάς ανθρώπους από όλη την Ευρώπη και έχεις την ευκαιρία, συζητώντας μαζί τους, να καταλάβεις τα δικά τους προβλήματα αλλά να δεις και με εντελώς άλλη ματιά τα δικά σου ή της χώρας σου. 

Στην Κύπρο, όπου βρέθηκα πρόσφατα, για το συνέδριο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έτυχε να καθίσω στο ίδιο τραπέζι με δύο Ιρλανδούς. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιρλανδία είναι η πρώτη διδάξασα του μηχανισμού στήριξης. 

Αφού ανταλλάξαμε αβρότητες για τις δύο χώρες, τα ουίσκια της μιας, τα κρασιά της άλλης φτάσαμε και στο χρέος. 

Τι μου είπε λοιπόν ο Ιρλανδός και πιστεύω ότι αυτό συνοψίζει τη γενικότερη άποψη των Ευρωπαίων. 

"Αφού έχετε φταίξει, γιατί αρνείστε να πληρώσετε;". Και συνέχισε "και εμείς φταίξαμε, παίρναμε δάνεια, μεγάλα αυτοκίνητα, κάναμε σπατάλες ενώ δεν είχαμε τα χρήματα. Και πληρώσαμε. Καταλάβαμε το λάθος μας και πληρώσαμε. Εσείς γιατί διαμαρτύρεστε;"

Αυτή λοιπόν η άποψη κυριαρχεί έξω. Αφού βάλαμε το χέρι στο μέλι γιατί τώρα στις δυσκολίες διαμαρτυρόμαστε. Αφού για να μπεις στο δημόσιο έβαζες μέσο (και αυτό το επεσήμαναν οι Ιρλανδοί) και αφού δημιουργήσαμε έναν μεγάλο δημόσιο τομέα γιατί τώρα διαμαρτυρόμαστε για τις απολύσεις. Αφού παίρναμε ακόμη και διακοποδάνεια γιατί παραπονιόμαστε όταν μας παίρνουν οι τράπεζες 100 τηλέφωνα την ημέρα. 

Η διαφορά μας με την Ιρλανδία; Ότι εκεί αντιλήφθηκαν και οι πολιτικοί το λάθος τους. Εδώ όχι. 

Στο μόνο που δεν μου απάντησε ο Ιρλανδός ήταν στο εξής: Γιατί εγώ, που σπούδασα, που δεν έχω πιστωτικές, που δεν πήρα ποτέ δάνειο, που νοικιάζω ένα σπίτι που μπορώ να συντηρήσω να μένω απλήρωτοι για 4 και 5 μήνες από τη δουλειά μου επειδή κάποιοι άλλοι "τα έφαγαν". Και όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι. Όμως αυτό δεν δημοσιοποιείται στην Ευρώπη...

Ο υπουργός σερβιρίστηκε μόνος του

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στην Κύπρο, για να συμμετάσχω σε ένα συνέδριο για το μέλλον των μικρομεσαίων επιχείρησεων. 

Ενδιαφέρον θέμα, επίκαιρο, αν αναλογιστεί κανείς ότι σε λίγο στην Ελλάδα θα ψάχνουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με το κιάλι. 

Σήμερα ωστόσο αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν τόσο οι τοθετήσεις κατά τις συνεδρίες αλλά το γεύμα. Όχι επειδή περιελάμβανε γευστικά κυπριακά φαγητά αλλά επειδή μαζί με τους δημοσιογράφους και τους δεκάδες συνέδρους έφαγε και ο Υπουργός Βιομηχανίας, Εμπορίου και Τουρισμού, Νεοκλής Συλικιώτης. Θα μου πείτε σιγά το σπουδαίο. Το σπουδαίο είναι ότι σηκώθηκε και σερβιρίστηκε μόνος του. Ναι, όπως το ακούτε. Δεν περίμενε καμία ορδή σεφ να βρεθεί πάνω από το κεφάλι του και να του σερβίρουν ξεχωριστό φαγητό. Πήγε στον μπουφέ, διάλεξε ότι ήθελε και επέστρεψε στο τραπέζι του για να φάι. 

Και το πιο ωραίο; Αν αργούσε λίγο ακόμη στο γεύμα θα έμενε όρθιος ή θα μοιραζόταν το τραπέζι με τους "κοινούς θνητούς", κάτι που φυσικά αρνούνται να κάνουν οι δικοί μας πολιτικοί, από το δήμαρχο στο πιο μικρό χωριό μέχρι και τους Υπουργούς. 

Ένα μπράβο στον Υπουργό της Κύπρου λοιπόν, ο οποίος και σερβιρίστηκε μόνος του και χωρίς 30 παρατρεχάμενους και ασφαλίτες τριγυρνούσε στους χώρους του συνεδρίου και συνομιλούσε με όλο τον κόσμο και αποκάλεσε το τραπεζικό σύστημα ανεύθυνο επιρρίπτοντας του ευθύνες για την οικονομική κρίση. 

ACTA - Για καλό ή για κακό τελικά

Τρόπος για να σταματήσει τελικά η ελέυθερη διάδοση ιδεών και δεδομένων ή εκσυγχρονισμός των μέσων προστασίας των δεδομένων. Τι είναι τελικά η ACTA που έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην Ευρώπη;

Σύμφωνα με τη Wikipedia:

Η Εμπορική Συμφωνία Κατά της Παραποίησης γνωστή και ως (ACTA) είναι μια ολιγομερής διεθνής συνθήκη με σκοπό την εγκαθίδρυση διεθνών προτύπων για την άσκηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Η συμφωνία επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα διεθνές νομικό πλαίσιο για την στοχοποίηση τηςαπομίμησης των αγαθών, των γενόσημων φαρμάκων και της παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων στο Διαδίκτυο, και θα δημιουργήσει ένα νέο κυβερνητικό όργανο πέρα από ήδη υπάρχοντα fora, όπως είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Διανοητικής Ιδιοκτησίας, ή τα Ηνωμένα Έθνη.  Οι υποστηρικτές της έχουν περιγράψει την συμφωνία ως αντίδραση στην "αύξηση των πειρατικών αγαθών σε παγκόσμιο επίπεδο και των πειρατικών αντιγράφων έργων πνευματικής ιδιοκτησίας", ενώ οι αντίπαλοί της την κατέκριναν για τα εν δυνάμει δυσμενή αποτελέσματα που θα έχει στα θεμελιώδη πολιτικά και ψηφιακά δικαιώματα, περιλαμβάνοντας το δικαίωμα της έκφρασης και του απορρήτου της επικοινωνίας.

Παραδέχτηκε μερικά από τα λάθη της η Τρόικα - Δεν απέκλεισε νέα μέτρα

Μπορεί να παραδέχτηκαν ορισμένα από τα λάθη τους αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να τα ξανακάνουν. Ο λόγος για τους εκπροσώπους της Τρόικας που βρέθηκαν ενώπιον ευρωβουλευτών και δημοσιογράφων στις Βρυξέλλες κατά την κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Οικονομικών και Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου. Και βέβαια το φταίξιμο το έριξαν αποκλειστικά στους τρόπους που εφαρμόστηκαν ή δεν εφαρμόστηκαν τα μνημόνια και όχι στη λάθος συνταγή που εδώ και δυο χρόνια ενισχύει την ύφεση και κάνει την ανάπτυξη να φαντάζει όνειρο απατηλό. «Μονόδρομος η συνταγή που ακολουθείτε» συμφώνησαν και οι τρεις δεν δεσμεύτηκαν ωστόσο σε θέματα που αφορούν τα εργασιακά, τους μισθούς, τις συντάξεις και την ανάπτυξη.

Την αδυναμία της ελληνικής διοίκησης και την έλλειψη ευρείας πολιτικής συναίνεσης ανέφερε ως τη διπλή «αχίλλειο πτέρνα» της εφαρμογής του πρώτου μνημονίου για την Ελλάδα ο Όλι. «Αλλαγή νοοτροπίας» στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και «ευρύτερη πολιτική συναίνεση» ζήτησε από την Αθήνα και ο Γιοργκ Άσμουσεν από την πλευρά της ΕΚΤ. Η Ελλάδα «έχει ακόμη δρόμο να διανύσει» ανέφερε ο Πόουλ Τόμσεν του ΔΝΤ, κάνοντας επίσης λόγο για «οργανωμένα συμφέροντα» που εμποδίζουν την εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών. O Όλι Ρεν ανέφερε ότι το δεύτερο πρόγραμμα «δίνει βαρύτητα στην ανάπτυξη και την απασχόληση». «Πρέπει να αναγνωρίσουμε την πρόοδο που κάνει η Ελλάδα και να της δώσουμε την ευκαιρία να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχει δεσμευτεί» είπε χαρακτηριστικά.

Ένα από τα πιο καλογυρισμένα video για την Ελλάδα

Μια μαγευτική περιήγηση -σε high definition- πετώντας πάνω από την Ελλάδα. Ξεκινώντας από την Αθήνα, θα μας ταξιδέψει σε μοναδικά μέρη εξερευνώντας διάσπαρτα Ελληνικά νησιά στο λαμπρό μπλε του Αιγαίου, αρχαία ερείπια, καταπράσινους λόφους, βραχώδεις ακτές και ιστορικούς τόπους γεμάτους παραδόσεις. Την δραματική άποψη ενισχύσαμε με την μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου! Θα πετάξουμε από την Κέρκυρα στην Κρήτη, από τα Μετέωρα στην Μύκονο, στην Πελοπόννησο, στη Ρόδο, στη Σαντορίνη, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλούς άλλους λαμπρούς προορισμούς αυτού του υπέροχου τόπου!

A breathtakingly beautiful virtual tour shot in high definition from a helicopter-mounted camera. Lifting off from Athens, you embark on a modern odyssey as varied and dramatic as Greek history, exploring exotic islands scattered like stones in the brilliant blue Aegean, ancient ruins, verdant hills, rocky coastlines, and timeless traditions.

Αρχικός τίτλος «Visions of Greece»

Producer: Stavros Niarchos, 2003
Executive Producer: Roy Hammond
Producer, Writer, Editor: Sam Toperoff
Producer, Aerial Director: Duby Tall
Wescam Technician and Operator: Grant Bieman
Helicopter Pilot: Stelios Bounas (85 hours flight over the Greece)

Για την Ημέρα της Γυναίκας

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας ξημερώνει και «έλαχε» έτσι να ξεκινήσει το νέο μου blog. Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι όλες αυτές οι «παγκόσμιες ημέρες» με κουράζουν. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό να γιορτάσουμε και τίποτα επί της ουσίας. Αφήστε πια την Ημέρα της Γυναίκας…. Περιμένουμε, να μην πω όλες, να πω οι περισσότερες να μας φέρουν (φίλοι, σύζυγοι, παιδιά) ένα μικρό δωράκι για να εκφράσουν την αγάπη τους. Λες και δεν μπορούν να το κάνουν άλλη μέρα. Ή από την άλλη ετοιμαζόμαστε, βαφόμαστε, ντυνόμαστε για να βγούμε «μόνο γυναίκες». Λες και δεν μπορούμε να το κάνουμε άλλη μέρα.