Στα σκουπίδια η παιδεία μας

Τις τελευταίες εβδομάδες (ίσως και νωρίτερα) διαβάζω, βλέπω και αγανακτώ. Λόφοι τα σκουπίδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σε ένα ίδρυμα που τότε, στα καλά χρονιά, είχε αναδειχτεί το καλύτερο Πανεπιστήμιο των Βαλκανίων. Φέτος πιθανώς θα διεκδικήσει το βραβείο για το πιο βρώμικο Πανεπιστήμιο του κόσμου. 

Γιατί παράγινε το κακό; Επειδή όλοι έχουν δίκαιο. Και οι εργολαβικοί που φωνάζουν για τις δουλειές τους και τα χρήματα τους και οι φοιτητές που δεν θέλουν να πηγαίνουν σε επικίνδυνες για την υγεία τους σχολές και η Πρυτανεία που δεν (;) έχει χρήματα. Όλοι έχουν δίκαιο. Και δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν. Όπως όλοι μας. Αλλά όχι εις βάρος της υγείας των παιδιών και τελικά όλης της πόλης. 

Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στην Ελλάδα του 2012, που πολλά χρόνια πριν (αλλά δυστυχώς μόνο τότε) έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο αφήνουμε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα να θυμίζει χωματερή. Αυτή είναι η εικόνα της Παιδείας μας; Αυτή είναι η εικόνα του πολιτισμού μας, που τόσο κομπάζουμε για αυτόν; 

Δεν μπορώ να διανοηθώ επίσης ότι ενώ υπάρχουν φοιτητές που αψηφούν τον κίνδυνο των μολύνσεων και βοηθάνε να καθαριστούν εν μέρει οι σχολές βγαίνουν διάφοροι κομματικοί (εν προκειμένω του ΚΚΕ) και μιλάνε για απεργοσπάστες και μαϊμού - εθελοντές. Σας διαβεβαιώ ότι μόνο μαϊμού δεν ήταν. Φοιτητές ήταν που το πνευματικό τους επίπεδο είναι πολύ, τελικά, για τα ελληνικά δεδομένα. Παιδιά που έχουν μάθει να ζουν με αξιοπρέπεια. Που όπως μας λένε "δεν μπορούμε να αφήσουμε το σπίτι μας βρώμικο". 

Εχθές μπήκαν τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ για να λήξουν την κατάληψη των εργολαβικών. Από στιγμή σε στιγμή περιμένω τα πρώτα δάκρυα για το "καταπατημένο" πανεπιστημιακό άσυλο. Μόνο που το άσυλο, όπως πολύ σωστά επεσήμανε η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ σε συνέντευξη της είναι πνευματικό. Είναι για να μεταδίδονται ελεύθερα οι ιδέες και οι σκέψεις. Και όχι για να μεταδίδονται μολυσματικές ασθένειες.